by 
Τα περιθώρια των πολιτών (και της χώρας) τελείωσαν. We are flying on fumes, που λένε.
Τα κυβερνητικά και ηθικά αποθέματα τα εξήντλησε το ΠΑΣΟΚ τις προηγούμενες δεκαετίες, ο Καραμανλής γλέντησε την ασάφεια της εξαετίας της «ήπιας προσαρμογής», ενώ ψυχολογικά μας αποδεκάτισαν οι συμμαθητές του Αμχερστ.
Η προσδοκία που «κτίζεται» από τον κυβερνητικό στρατόπεδο περί πρωτογενούς πλεονάσματος σύντομα θα εξανεμιστεί μόλις η τρόικα βολευτεί στην Αθήνα και αρχίσουν οι επισκέψεις στους υπουργούς της συγκυβέρνησης, ή όταν ένα εμπεριστατωμένο ρεπορτάζ του οικονομικού τύπου εντοπίσει κενά στο μέτρημα του ΥΠΟΙΚ.
Άλλωστε, το πρωτογενές πλεόνασμα» δεν σημαίνει τίποτα στους απλούς πολίτες, οι οποίοι αδυνατούν να κατανοήσουν «προς τα πού πάει το πράγμα».
Παραμένουν απαισιόδοξοι για την πορεία των πραγμάτων της χώρας, ιδιαίτερα όσο βλέπουν να μην γεφυρώνεται το κενό μεταξύ της ζωής τους και του αναπτυξιακού ευχολογίου, εγχώριας και διεθνούς προέλευσης.
Σε κρίσιμες στιγμές ο στόχος, ο τελικός προορισμός είναι αυτό που μετράει.
Στην πολιτική, βέβαια, πολύ συχνά συγχέεται το δημόσιο συμφέρον με τις τακτικές αυτοσυντήρησης του επαγγέλματος. Έτσι, όταν οι πολιτικές επιδιώξεις αντιβαίνουν την κοινή λογική, τότε ο «κλάδος» διέπεται από έννοιες μυστήριες για το μυαλό του μέσου πολίτη.
Μία από πιο πρόσφατες μυστήριες έννοιες είναι η μετατροπή της λίστας των Ευρωεκλογών σε σταυρό προτίμησης. Άραγε ποιόν εξυπηρετεί η κοινή πρόταση Σαμαρά – Βενιζέλου;
Γιατί να μετατρέψουμε τις Ευρωεκλογές σε «μίνι εθνικές εκλογές;»
Εξασκηθείτε στα παρακάτω ερωτήματα με βοήθημα τη σημερινή δήλωση περί «παραίτησης από το βουλευτικό αξίωμα όσων θέσουν υποψηφιότητα για το Ευρωκοινοβούλιο»:
– Για να ηρεμήσει ο Τσίπρας, ο οποίος θα ήθελε Εθνικές Εκλογές, αλλά ακόμη δεν έχει επιλύσει τι γίνεται την επόμενη μέρα; – Προκειμένου Σαμαράς και Τσίπρας να «ξεσκαρτάρουν» κομματικά βαρίδια, «σπρώχοντας» του εκλεγμένους στο Στρασβούργο και τους αποτυχημένους σπίτι τους;
– Προκειμένου ο Βενιζέλος να έχει άλλη μία ευκαιρία να γλυτώσει την εγγραφή του μονοψήφιου αποτελέσματος στην ΠΑΣΟΚική κομματική ιστορία; – Για να επικεντρωθούν οι μετεκλογικές αναλύσεις στα πρόσωπα και όχι στα πολιτικά κόμματα, προκειμένου να επιβιώσει το σύστημα;
– Για να καταγραφούν οι αδιέξοδοι εκλογικοί συσχετισμοί ώστε να ωριμάσει η ιδέα μιας οικουμενικής κυβέρνησης;
– Όλα τα προηγούμενα;
Η απαξία της πολιτικής, πλέον, αποτελεί γενική διαπίστωση. Ιδιαίτερα στη σκέψη των πολιτών που αντιλαμβάνονται τα μηνύματα της εποχής. Εκείνων που θέτουν τις προτεραιότητες στη βάση των αναγκών και όχι του πολιτικού θυμικού και του πελατειακού συστήματος. Αυτών, δηλαδή, που αξιολογούν την πολιτική σε επίπεδο εφηρμοσμένο και όχι σαν πομπώδες νεφέλωμα, που στέκεται υψηλότερα από τις υπόλοιπες δράσεις της ζωή.